Na stenovitom grebenu koji gotovo pregrađuje korito Đetinje, leže ostaci Užičkog grada. Smestivši se na visokom i teško dostupnom grebenu, utvrđenje je prkosilo vremenima, okruženo sa tri strane strmim liticama visokim do 50 metara. Prilaz gradu bio je moguć samo sa severa, gde su i vertikalne strane branile najviši deo tvrđave, dodatno otežavajući svaki pokušaj osvajanja. Sa svoje pozicije, grad je nadzirao i štitio važnu saobraćajnicu koja je povezivala Bosnu sa Srbijom.

Prvi pouzdani istorijski zapisi o Užičkoj tvrđavi datiraju iz sredine 14. veka, kada je bila u vlasništvu vlastelinske porodice Vojinović, da bi potom, između 1366. i 1373. godine, prešla u ruke Nikole Altomanovića. Ova tvrđava bila je poprište važnih istorijskih događaja, što potvrđuje i spominjanje u delima poput onog Dubrovačkog istoričara Mavra Orbini, koji opisuje sukobe kneza Lazara, kralja Tvrtka i Nikole Altomanovića tokom 1373. godine. Užička tvrđava pretrpela je više rušenja i obnova tokom vekova, podvrgnuta značajnim dogradnjama i utvrđivanjima, sve do konačnog rušenja u januaru 1863. godine, u vreme proterivanja Turaka iz grada.